AURA OP DEN CAMP Werkperiode 2022 – juni 2025

Aura naast haar ‘Peace and war’
East Indian Ink, acrylic paint and aquarel on Japanese Kozo paper (80 x 200 cm).

Na mijn deelname aan het Indonesië Project o.a. als lid van ‘Het Moederland Collectief’ wist ik dat ik mij niet verder als Indonesië kunstenaar wilde profileren. Ik heb me teruggetrokken uit het Moederland Collectief en heb mijn oorspronkelijke werkwijze opgepakt.

Het kostte me moeite me los te maken van het onderwerp Indië-Indonesië. Nadat ik via mijn beeldverhaal mijn hele geschiedenis weer onder ogen moest zien bleek dat niet als bij toverslag weer uitgewist te zijn. Ik voelde me op geen enkele wijze ertoe aangetrokken om mijn verdere leven hieraan te wijden. Ook al is mijn Indonesië verhaal een nogal heftig verhaal dat mijn leven zeker danig beïnvloed heeft.

Ik ga er echter van uit dat elk mens een levensverhaal met zich mee torst – al is ie in de polder geboren en gebleven. Ik zie een levensverhaal als een soort kompas waarmee je je koers kunt bepalen/ een richting kunt kiezen.

Zo heeft mijn levensverhaal mij heel veel inzicht en levenswijsheid opgeleverd. Hoe ingewikkelder een situatie hoe interessanter de uitdaging tot verhelderende inzichten te komen. Ik voel me niet aangetrokken om me te richten op het leed, het verlies, de narigheid, de complexiteit die het met zich meebracht. Noch voel ik me aangetrokken tot spijt en medeplichtigheid aan een koloniaal verleden. Het kolonialisme heeft zich voltrokken in een tijd waar ik geen verantwoordelijkheid voor kan dragen gezien ik er geen deel aan had.

Ik heb mijn familie en mij nooit gezien als vijanden van Indië – eerder als deel van Indië. Dat wij in een situatie beland zijn waardoor wij als vijanden gezien werden zie ik als een onoverkomelijk gevolg van het menselijk streven naar onafhankelijkheid: een natuurlijk proces dat iedereen overkwam. Eigenlijk waren er alleen slachtoffers: geen daders én slachtoffers. Ook al voelt dit niet zo – het is wél zo.

Zelf ervaar ik een afstand t.o.v. Indonesië – voel ik me eerder Nederlands dan Indo. Ik voel me niet familiair. Al zou ik het willen dan nog kan ik hieraan niets veranderen – het is een diep ingebrand gevoel. Mogelijk via mijn moeder natuurlijkerwijze aan mij overgedragen. Ik ben me daarvan bewust en ik aanvaard het met het gevolg dat ik geen overenthousiaste Indonesië – liefhebber ben . Echter en gelukkig wél in staat de schoonheid van Indonesië op alle gebied ten volle te waarderen en te genieten.

Aquarel/ papier – Universal Language – 60 x 80 cm.

Intussen ben ik terug in mijn eigenlijke wijze van kunst maken. Ik laat mijn werk ontstaan. Neem er de tijd voor. Wil er eigenlijk niets over te zeggen hebben zodat zich openbaart wat ik werkelijk beleef. Ik besteed vooral tijd aan het NIET-willen. Kijk lang naar lege doeken totdat ik van zelf in beweging kom en begin met kleur en streek en een gevoelsmatig ordenen tot een samenhang die juist voelt. Op dit moment constateer ik dat mijn kleurgebruik veranderd is – ook wat vorm betreft constateer ik meer rondingen waar ik voorheen vaak ‘hoekig’ werkte. Als ik me zelf kan verrassen met mijn werk en het werk me zelf blij maakt kan ik het aanvaarden als voorlopig ‘voltooid’. Ik kan me erin herkennen.

Ik besef dat het voor de kijker niet altijd even ‘leesbaar’ is zoals ik werk. Ook niet altijd even ‘plaatsbaar’. Ik werk heel divers – een keuze die het mij mogelijk maakt onder zoveel mogelijk omstandigheden te kunnen werken. Eigenlijk is mijn leven doorspekt van vertalingen – de wens om te transformeren wat ik zie en waarneem is altijd aanwezig of ik nou auto rijd – eten bereid – tv kijk etc. Altijd is er een drive om er ‘iets mee te doen’. Vandaar mijn zeer uiteenlopende gebruik van technieken.

Olieverf – als ik er de tijd voor kan nemen. Acryl als ik snel moet werken – ballpoint/viltstift/potlood/houtskool: onderweg. Fotografie: doorlopend en zo lang ik kunst maak. Ik ben niet een kunstenaar die van 08.00 – 17.00 op het atelier ben maar werk waar ik kan en doorlopend. Niet alles is geschikt en bedoeld als kunstwerk maar alles speelt wel een rol in de werken die ik als kunstwerken betitel.