MURNI LATIF (Groningen, 1952)
Fotograaf

Murni gebruikte de fotografie aanvankelijk vooral om de interactie tussen de medemens én de bijzondere momenten tijdens sociale gelegenheden vast te leggen.

Op een gegeven moment ging zijn aandacht uit naar het voor hem bijzondere in de wereld om zich heen. Of zoals hij zelf, ter gelegenheid van een expositie in Ecuador, in een video-opname verwoorde:
“There is much to see in the world around us, but most of it escapes us in everyday life.
There is another world to see if you take the time to observe.
It might be an abstract world in which your imagination can run its course. There are moments when the light reveals itself in a way that it can be used to catch fleeting images.
Images that become visible and / or remain visible when they are captured by the camera and developed with the computer.”

“Er is veel te zien in de wereld om ons heen, maar het meeste ontgaat ons in het leven van alledag.
Er is een andere wereld te zien als je de tijd neemt om te observeren.
Het kan een abstracte wereld zijn waarin je verbeelding zijn gang kan gaan Er zijn momenten waarop het licht zich zo openbaart dat het gebruikt kan worden om vluchtige beelden te vangen.
Beelden die zichtbaar worden en/of blijven als ze door de camera worden vastgelegd en met de computer worden ontwikkeld.”

Het zijn visuele ontdekkingen die hopelijk ook anderen die zijn foto’s zien, verrassen.
“U leert ons op een bepaalde manier te kijken, voorbij de oppervlakte.
Het toont ons ook de rijkdom van de ‘schepping’ als we nieuwsgierig
zijn als kinderen, die spelen met de dingen.”
Reactie op zijn website www.murnil.com door Bernard Bussemaker

Naast het fotografisch vastleggen van zijn ontdekkingen en het zodanig bewerken op de computer dat de beelden gaan spreken,is hij ook gebruik gaan maken van ICM oftewel “intentional camera movement”. Zelf noemt hij dit liever “intuitive camera movement”, waarbij hij door de camera te bewegen met het aanwezige licht geheel nieuwe beelden schept.

Murni presenteert zijn foto’s graag geprint in aangepaste formaten en op verschillende materialen. Exposeren is daarbij voor hem het eindpunt in het creatief proces, waarbij het een uitdaging is om de werken in de ruimte die hij ter beschikking krijg tot hun recht te laten komen.Ook het vinden van expositielocaties blijft een uitdaging.

Hij is thans ook actief als lid van de wedstrijdcommissie en als curator van exposities voor de “Nederlandse Amateur Fotografen Vereniging Amsterdam” (NAFVA).
Met werk dat hij regelmatig wisselt, maakt hij momenteel deel uit van de permanente kunstroute in het OLVG-ziekenhuis locatie West in Amsterdam.

Terugkerend is zijn deelname aan het Festival OFF sinds 2015. Dat vindt parallel aan het tweejaarlijkse Fotofestival in Naarden plaats, één van de meest belangrijke foto-evenementen in Nederland.

Murni exposeert momenteel vooral met min of meer abstracte beelden die hij fotografisch heeft vastgelegd of gecreëerd. Het werken met mixed media en/of multimedia is een mogelijkheid die hij wil onderzoeken.

Familie en Indonesië
Mijn vader, afkomstig van Padang (Sumatra) is vóór het uitbreken van de tweede wereldoorlog in verband met studie naar Nederland gekomen. Hij is in de oorlog in het verzet geraakt en heeft in die tijd mijn Nederlandse moeder ontmoet. Na 6 jaar verloving zijn zij in 1951 getrouwd. Ruim een jaar later ben ik geboren en een kleine twee jaar daarna mijn zus.

Juli 1956 zijn we als gezin met het motorschip “de Willem Ruysch” van Rotterdam naar Djakarta vertrokken. Vandaar naar Padang om in eerste instantie bij mijn Minangkabause grootmoeder, die al vroeg weduwe was geworden, te gaan wonen. Mijn vader werkte in die tijd ondermeer als schrijver en corrector voor uitgeverij J.B. Wolters die in 1923 een vestiging in Batavia (nu Jakarta) had geopend.

Vanwege gezondheidsproblemen van mijn moeder kregen ze het advies om terug te keren naar Nederland. In mei 1957 zijn we dan ook met de KLM teruggevlogen van Djakarta naar Amsterdam. Mijn jeugdjaren heb ik verder in Groningen doorgebracht.

Van de korte tijd die we in Indonesie hebben doorgebracht, heb ik nog levendige herinneringen. Voor mij als kind was het een mooie tijd, waarin we het nodige hebben gezien en meegemaakt. Ik bleek ondermeer de weg naar keukens goed te vinden om te smikkelen van de rendang die, zo heb ik mij laten vertellen, niet pittig genoeg kon zijn.

Terug in Nederland miste ik niet alleen het eten. Wat ik nog steeds jammer heb gevonden is dat we het Bahasa niet hebben bijgehouden. Het enige wat is blijven hangen in mijn hoofd is het liedje “Kring Kring Kring Ada Sepeda” wat ik voor de schoolradio heb gezongen.

Zowel mijn zus als ik zijn nooit meer terug geweest in Indonesie, onze ouders pas na zo’n 30 jaar. Familieleden uit Indonesie zijn bij gelegenheid op bezoek geweest. De familieband is echter ernstig verstoord geraakt na het overlijden van onze vader die opgevoed was vanuit islamitisch gedachtengoed, maar zich nooit aan enige religie verbonden heeft gevoeld. Als kinderen werden we daarin ook vrijgelaten. Dat onze vader zich heeft laten cremeren en de wens had om te worden bijgezet in het familiegraf was voor de familie onaanvaardbaar.
Voor mij is Indonesie een land met herinneringen en een land dat in de media keer op keer voorbij komt als het gaat om het heden én verleden. Mijn echtgenote die in 1942 in Tjisaroea op Java is geboren heeft haar eerste levensjaren samen met haar Ecuadoriaanse moeder doorgebracht in een Japans vrouwenkamp. Haar Nederlandse vader is in het kamp overleden. Het is tijdens de jaarlijkse herdenking van de Japanse vrouwenkampen en nu ook de jongenskampen in Bronbeek dat we veel Indische Nederlanders ontmoeten.

Lagereschooltijd
Vanwege mijn “oosterse” uiterlijk heb ik het met name op de lager school moeilijk gehad. Je bent maar een “halfbloedje” en “pindachinees” waren opmerkingen van een populaire jongen uit mijn klas. Daar heb ik een tijd last van heb gehad. Ik kreeg het gevoel er niet bij te horen. Dit heeft er toe geleid dat ik last kreeg van spraakproblemen, waardoor ik nog geïsoleerder raakte. Beide dingen heb ik uiteindelijk overwonnen.

Observeren
Een lange tijd heeft mijn leven bestaan uit observeren. Dat heeft er wel voor gezorgd dat ik oog heb voor menselijke interactie en de dingen om mij heen. Een eigenschap die de basis is van het soort fotograferen dat ik heb gedaan en nog doe. Ik probeer de momenten te vangen die een positief gevoel achterlaten als je ze bekijkt. Soms kan het ook de interactie tussen mens en huisdier zijn.

Ook van verschillende andersoortige projecten waarin de mens een rol speelt, heb ik over de jaren in een kleine oplage fotoreportages / fotoverhalen in boekvorm gemaakt.

In 2011 heb ik meegewerkt aan het project “Buurtwinkels” van het Amsterdam Museum waarin verhalen werden verzameld over Amsterdamse buurtwinkels van vroeger en nu. Het project bestond uit een tentoonstelling in het Amsterdam Museum en op locaties in de stad met onder andere portretten van buurtwinkeliers in hun eigen winkel, die daar ook als poster zouden worden getoond.
Het was dan ook een uitdaging om een portret te maken, waarmee zowel de geportretteerde, het Amsterdam Museum als ikzelf tevreden waren.

Achter iedere foto zit het verhaal van de winkelier zelf, maar ook het maken en exposeren van de foto’s werd een verhaal op zich (Sleutelwoorden: locatie, contact, afspraken, wensen, compagnons, verschillende belangen, expositiebereidheid).
In 2012 was ik in de gelegenheid om met de foto’s uit mijn “Poolscapes-project”, een fotografische ontdekkingsreis in een zwembad, te exposeren in het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis te Amsterdam. Mijn eerste solo-expositie en daarmee de start van vele andere.

Tevens de start van fotowerk waarin de mens niet meer het (hoofd)onderwerp is.

Voetnoot
Beeldreportages / fotoverhalen in boekvorm

“Veronica – Eyecandy” (73 foto’s)
11-08-2007 … een kijkje achter de schermen. Veronica zoekt in het programma F.A.B.S. – Search For a Video Model – naar het ultieme videomodel. Wie heeft het? Face, Attitude, Body en Sex appeal!

“ISO 1600 – Celebrity Hunt” (34 foto’s)
Publiciteitsstunt van een horecagelegenheid; twee beveiligers begeleiden een “celebrity” tijdens het shoppen in een winkelcentrum (waarbij flyers worden uitgedeeld).

“Guayasamin XCO-2015” (53 foto’s)
Een “cross country” mountainbikewedstrijd waarbij de favoriet bij het onderdeel voor de dames inderdaad op de eerste plaats van het erepodium belandt.

“Lanzamiento …” (152 foto’s)
Een bijzondere boekpresentatie en tevens het laatste evenement in “El Pobre Diablo”, een bar-restaurant en jazzclub, maar tevens het epicentrum van cultuur In Quito – Ecuador (het centrum krijgt een andere bestemming).

Websites:
https://www.murnil.com
https://n24galeria.com/project/arte-colateral/