Woont en werkt in Amsterdam.
Loes Leatemia is opgeleid als cultureel antropoloog in materiële cultuur. Eerder volgde zij de lerarenopleiding textiele werkvormen en handvaardigheid. Niet lang daarna koos zij voor een studie culturele antropologie. Haar Molukse afkomst maakte dat zij zich verdiepte in Indonesië en Molukse cultuur in Nederland. Zij studeerde in Bandung Indonesisch en ronde haar master af met een onderzoek naar de manier waarop Molukse gezinnen hun huizen in Nederland inrichten met materiaal die verwijst naar religieuze en Moluks sociaal culturele afkomst.

In 2017 besloot zij de draad van het textiele werk weer op te nemen en volgde een twee-jarige opleiding beeldende kunst in textiel werk. Tijdens deze opleiding werd zij gegrepen door het weven; op een weefraam en op een weefgetouw. Het leverde een eerste zoektocht op in het werken met lijnen en draad. Om meer vrij te kunnen werken ontdekte zij het Saoriweven, ontwikkeld door de Japanse Misao Jo. Een Oosterse vorm van vrij weven die uitgaat van materiaal, gevoel, kleur, textuur. Zij volgde een aantal masterclasses in Londen en deed vervolgens de ambachtelijke weefopleiding in Amsterdam. Het werken op een weefgetouw blijft een ontdekkingstocht van materiaal, patronen en vormen.Inmiddels is zij deeltijd aan het werk als beeldend kunstenaar en visueel onderzoeker. Zij exposeerde op verschillende groepstentoonstellingen. In augustus dit jaar exposeert zij bij NDSM Fuse in samenwerking met het KunstIJ-collectief.

Zij zegt over het werken met textiel: “Het tactiele in het werken met textiel is voor mij een belangrijke bron en verbinding tussen hoofd, hart en gevoel. Altijd is er de behoefte van aanraking.”
“Mijn Molukse afkomst en de manier waarop mijn vader en oma en opa in Nederland ontvangen zijn, zijn altijd van betekenis geweest in mijn studie en werk. Ik heb lange tijd als creatief verbinder gewerkt waarin ik mij heb ingezet voor mensen die het niet altijd makkelijk hebben in Nederland. Zo zette ik een stedelijk netwerk (Lokale Lente) op om ervoor te zorgen dat mensen in Amsterdamse buurten meer zeggenschap en eigenaarschap kregen in leegstaande gebouwen in de stad. Ook voelde ik dat we een lokaal en menselijk alternatief moesten bieden om vluchtelingen op te vangen in Amsterdam. Met Gastvrij Oost nam ik samen met een aantal vrienden het initiatief om vluchtelingen op te vangen in Amsterdam Oost.
Mijn Molukse afkomst, de manier waarop de Molukkers in Nederland zijn ontvangen is aanwezig in mijn werk als beeldend kunstenaar. Mijn oma Jansje Silahooij herinner ik als een mooie sterke vrouw, die vanuit haar kleine keuken vol met pannen en etenswaren het huishouden bestierde. Hoe zou het zijn geweest als zij op Saparua was blijven wonen? Op dit eiland van magie, adat, pela, natuur, strand, koraal en vogels.

Met Paradijsvogel van Saparua maakte ik een ode aan mijn grootmoeder en het eiland waar zij vandaan kwam. Met borduurwerk naaide ik een paradijsvogel op een oude Kain die mijn oma veel droeg. Tijdens het werk en voelde ik een duidelijke verbinding met haar. Ik ontdekte haar verstelwerk; nette steekjes, bijna onzichtbaar. Ik gebruikte zijde en wol. De zijde geverfd met indigo zijn een eerbetoon aan mijn oma, de gebruikte wol bieden een warme omgeving aan.

 

Tekeningen gerelateerd aan het eiland Saparua

 

Met “…and NOW she goes out” onderzocht ik de functie en transformatie van een oud zijde gordijn en het vertrek van mijn dochter op haar twintigste uit huis. Het oranje zijde gordijn was als een gouden gloed en had twintig jaar lang de intieme binnenwereld van het huis afgescheiden van de stedelijke buitenwereld. De draden en vouwen waren gevuld met herinneringen van geluk, verdriet, ziekte, geboorte en nieuw begin. Het gordijn was moe van haar functie; van open en dichtgaan, van buiten en binnen gescheiden houden. Verandering was onderweg. De schoonheid van het materiaal ontdekte ik tijdens het deconstrueren en opnieuw construeren in de vorm van een sarong en kain slendang; twee doeken om mee te geven en bij je te houden op de route naar de toekomst.

 

Als dochter van een Molukse vader en Nederlandse moeder groeide ik op in een reformatorisch dorp in de Alblasserwaard. In de zeventiger jaren verhuisden wij van de Randstad naar het platteland. Naar een plek in Nederland van de hemel boven de polder. Waar ruilverkaveling had plaatsgevonden en de weilanden efficiënt geordend naast elkaar kwamen te liggen. Hollands calvinisme en orthodox christendom steeg boven het maaiveld uit. In mijn zoektocht naar wie ik als Molukse was en ben heb ik mij lang gevangen gevoeld in het Nederlandse landschap van rechte lijnen en het Hollandse 1 koekje bij de koffie zuinigheid. In mijn visuele werk wilde ik onderzoeken hoe vanuit een vast ‘grid’ van rechte lijnen andere vormen kunnen ontstaan, hoe lossere lijnen laten vloeien en mystiek en spiritualiteit toelaten. In naturel kleuren, gemengd met Indigo, plastic touw en bamboe ontstaat beweging.

In mijn huidige werk onderzoek ik de symbolen, betekenis en gebruik van ouder patronen die door de voorouders aan ons worden doorgegeven. Bron van inspiratie zijn de boeken van Ada Lilipaly – de Voogt “ Amaone” en Marianne van Vuuren “Strengen naar de voorouders”. Hiervoor heb ik een onderzoeksbudget ontvangen van het fonds Creatieve Industrie. Hoe kunnen natuurvoorwerpen en symbolen nieuwe betekenis krijgen in ons leven hier in Nederland.

Het onderzoek gaat verder. In het weekend van 26 en 27 augustus 2023 presenteer ik dit werk tijdens de expositie van IJKunst Collectief in NDSM Fuse, Amsterdam.

Website Loes Leatemia: https://weefstudioleatemia.nl/