Obbe Norbruis studeerde architectuur en stedenbouw in Delft. Hij deed onderzoek op dat gebied en werkte als ontwerper en adviseur in Nederland voor diverse bureaus en gemeentes. Geïnteresseerd in de architectuur en stedenbouw uit het koloniaal verleden breidde hij zijn onderzoeksveld uit naar Indonesië.
Twee boeken zijn voortgekomen uit het onderzoek naar de gebouwen die Eduard Cuypers, x Hulswit en y Fermont in Indië hebben gebouwd. Dat zijn:
- Alweer een sieraad voor de stad
Het werk van Ed. Cuypers en Hulswit-Fermont in Nederlands-Indië 1897-1927
- Architectuur met vlag en wimpel
Het werk van Fermont-Cuypers in Nederlands-Indië en Indonesië 1927-1957
Met grote vanzelfsprekendheid kwam het ene gebouw na het andere tot stand in Nederlands-Indië. Kranten schreven telkens jubelend van ‘een sieraad voor de stad’. De man daarachter was Eduard Cuypers (1859-1927). Rond 1900 behoorde hij met zijn bureau tot een van de meest gevierde architecten in Nederland.
Door nieuwe opvattingen in de architectuur kreeg hij het op den duur moeilijk in Nederland en met het verstrijken der jaren werd hij vrijwel doodgezwegen. Werkend vanuit Amsterdam verlegde hij daarop zijn werkterrein deels naar Nederlands-Indië waar, in samenwerking met Marius Hulswit (1862-1921) en Arthur Fermont (1882-1967), talloze gebouwen tot stand kwamen. Vele daarvan bestaan nog, Indonesië is er trots op. Dit is het boeiende verhaal van die gebouwen en de mensen daarachter.
Alweer een sieraad voor de stad bevat een catalogus/oeuvrelijst met beschrijving en afbeeldingen van 90 bouwwerken.
“De dingen veranderen en wij veranderen mee”, was hun devies. Opstanden braken uit in de kolonie, de crisis volgde, maar bij Fermont-Cuypers bleven ze stoïcijns ontwerpen: scholen, kerken, villa’s en kantoren. Allemaal gebouwen waarop de Nederlandse vlag wapperde. Op feestdagen van het Koninklijk Huis kwam daar een wimpel bij. Nationalisme zegevierde wereldwijd. Eind jaren dertig was de crisis ook voor bureau Fermont-Cuypers voorbij. Ze ontwierpen ziekenhuizen, hoofdkantoren, hotels, ja zelfs een passagiersterminal.
“Straks vangt het drukke seizoen weer aan in de scheepsverbinding tussen Indië en Holland”, schreef De Indische Courant kort voor de Duitse inval in Nederland. Door de oorlog veranderde alles in de archipel. Na de Indonesische onafhankelijkheid maakte het bureau een doorstart in een andere samenstelling, totdat in 1957 alle Nederlanders het land uit werden gezet. Hun gebouwen bestaan nog, Indonesië is er trots op. Nederland kent dit hoofdstuk uit haar eigen architectuurgeschiedenis niet. Dit boek vertelt het verhaal van een productief bureau, bijzondere gebouwen en de mensen daarachter.
Obbe Norbruis tijdens de presentatie van zijn boeken op 16 maart 2018 in de Zuiderkerk te Amsterdam
Indisch Museum 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.